“Час second-hand” — кніга пісьменніцы Святланы Алексіевіч, апошняя з серыі, прысвечанай “гісторыі вялікай і страшнай утопіі — камунізму”: Вялікая Айчынная вайна, Афганістан, Чарнобыль і, нарэшце, развал сацыялістычнай імперыі… Кніга перакладзеная на многія еўрапейскія мовы і ўжо атрымала прэстыжныя прэміі нямецкіх кнігадрукароў і французскіх медыяў.

У прадмове аўтарка піша: “За семдзесят з лішкам гадоў у лабараторыі марксізму-ленінізму вывелі асобны чалавечы тып — “homo soveticus”. Адны лічаць, што гэта трагічны персанаж, іншыя называюць яго “саўком”. Мне здаецца, я ведаю гэтага чалавека, ён мне добра знаёмы, я побач з ім, поплеч, пражыла шмат гадоў. Ён — гэта я. Гэта мае знаёмыя, сябры, бацькі. Некалькі гадоў я ездзіла па ўсім былым Савецкім Саюзе, бо homo soveticus — гэта не толькі рускія, але і беларусы, туркмены, украінцы, казахі… Цяпер мы жывем у розных дзяржавах, размаўляем на розных мовах, але нас ні з кім не зблытаеш…”

Нататкі саўдзельніка
Частка першая. Суцяшэнне апакаліпсісам
З вулічнай гаманы і размоваў на кухні (1991—2001)
> Пра Івана-прасцяка і залатую рыбку
> Пра тое, як мы палюбілі і разлюбілі Горбі
> Пра тое, як прыйшло каханне, а пад вокнамі — танкі
> Пра тое, як рэчы зраўналіся з ідэямі і словамі
> Пра тое, што мы выраслі сярод катаў і ахвяраў
> Пра тое, што нам трэба выбіраць: вялікую гісторыю ці банальнае жыццё?
> Пра ўсё
Дзесяць гісторый у чырвоным інтэр’еры
> Пра прыгажосць дыктатуры і таямніцу матылька ў цэменце
> Пра братоў і сясцёр, катаў і ахвяраў… і электарат
> Пра шэпт і крык… і захапленні
> Пра самотнага чырвонага маршала і тры дні забытай рэвалюцыі
> Пра міласціну ўспамінаў і юр сэнсу
> Пра іншую біблію і іншых вернікаў
> Пра жорсткасць полымя і выратаванне вышынёю
> Пра слодыч пакутаў і фокус рускага духу
> Пра час, калі кожны, хто забівае, думае, што ён служыць Богу
> Пра маленькі чырвоны сцяжок і ўсмешку сякеры
Частка другая. Прывабнасць пустаты
З вулічнай гаманы і размоваў на кухні (2002—2012)
> Пра мінулае
> Пра сучаснасць
> Пра будучыню
Дзесяць гісторый без інтэр’еру
> Пра Рамэа і Джульету… толькі звалі іх Маргарыта і Абульфаз
> Пра людзей, якія адразу сталі іншымі пасля камунізму
> Пра час, калі бандыты хадзілі па вуліцах і нават не хавалі пісталеты
> Пра час, калі чалавек — гэта гучыць не годна, а гучыць па-рознаму
> Пра адзіноту, якая вельмі падобная на шчасце
> Пра жаданне іх усіх пазабіваць, а потым пра страх, што табе гэтага хацелася
> Пра старую з касой і прыгожую дзяўчыну
> Пра чужое гора, якое Бог паклаў на парог вашага дома
> Пра жыццё-суку і сто грамаў лёгкага пясочку ў белай вазачцы
> Пра негідлівасць мёртвых і цішыню пылу
> Пра цемру хітрую і “іншае жыццё, якое можна зрабіць з гэтага”
> Пра мужнасць і пасля яе
Заўвага абываталя

Празаік, драматург, публіцыстка, лаўрэат Нобелеўскай прэміі ў галіне літаратуры (2015). Аўтарка дакументальна-мастацкіх раманаў “У вайны не жаночы твар”, “Цынкавыя хлопчыкі” ды іншыя. Нарадзілася ў 1948 годзе ў Івана-Франкоўску. Закончыла факультэт журналістыкі БДУ. Працавала ў “Сельской газете”, у часопісе “Нёман”. Лаўрэатка шматлікіх прэстыжных літаратурных прэміяў: прэміі Курта Тухольскага (1996), прэміі “Трыумф” (Расія, 1997), Ляйпцыгскай кніжнай, прэміі Гердэра (1999), прэміі Рэмарка (2001), Нацыянальнай прэміі крытыкі (ЗША, 2006), прэміі Рышарда Капусцінскага (Полынча, 2011), прэміі Цэнтральнай і Усходняй Еўропы “Ангелус” (Вроцлаў, Польшча, 2011), прэміі міру нямецкіх кнігагандляроў (2013) ды іншыя. Сябра Саюза беларускіх пісьменнікаў. Жыве ў Мінску.
Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па літаратуры (2015) «за шматгалосую творчасць — помнік пакутам і мужнасці ў наш час».