Мне здалося, што за выняткам тых, хто гуляе ў сапраўдных зборных, усе мы гуляем у нейкіх негалоўных відах спорту. Менавіта зборных, таму што думаем, што мы найлепшыя.
А калі сур’ёзна, то гэта кніжка расчараванняў. Першае расчараванне было, калі я даведаўся, што мае бацька і маці — не самыя прыгожыя і не самыя моцныя людзі на зямлі. Другое расчараванне: калі мне быў дваццаць адзін год, я думаў, што Савецкі Саюз захопіць свет, і я буду выкладаць рускую мову ў нью-ёркскай школе, але краіна развалілася, і гэтага ўсяго не адбылося. Дый я і не выкладаю рускую мову, таму што мне гэта нецікава. І апошняе расчараванне: трэба прызнацца, што зборная Беларусі па футболе ніколі не трапіць на мундыяль, нікуды не трапіць. Я падумаў, што гэтыя расчараванні трэба сабраць у адну каманду і неяк імі кіраваць. «Дваццаць — дваццаць пяць плячыстых на жывот, касцістых на язык…» – яны і ёсць маімі расчараваннмі. Я пачаў з імі гуляцца, пачаў адпраўляць іх на спаборніцтвы. Так нарадзілася кніжка. ~Павал Касцюкевіч