«Калі мы прайшлі ўзвышша тэрыкона і натоўп пачаў разводзіць нас у бакі, дзяўчына падхапіла мяне пад локаць ды прытулілася да майго дрэнна пашытага сурдута. Мы тупалі моўчкі і ніколі да гэтага моманту не былі настолькі аднадумнымі з ёй. «Міс Пшонка» гучала ёй у спіну гучней. Здаецца, яна свядома забяспечвала сабе рэпутацыю. Што будзе казаць свайму зубатаму прынцу на вясельнай цырымоніі?

Ліўрэйны мурын прыадчыніў дзверы ды нізка схіліўся перад маёй спадарожніцай. «Ваш столік чакае!» — падбег да нас Дзін Рыд, — ягоны твар выцягнуўся, калі «міс Пшонка» моўчкі абмінула яго і пайшла поруч са мной наверх. Асветленыя ампірнымі светлавымі шарамі чырвоныя кілімы з узорам трохкутнай каронай, лёгкі джаз, які прыцішана гучыць з дынамікаў. У калідорах «Метраполя» нават пахла так, як некалі ў «Хілтане» і «Рэнесансе».

Адзін мудры чалавек у мінулым жыцці аднойчы сказаў мне: хочаш даведацца пра настрой жанчыны, якая пагадзілася зайсці да цябе пасля спаткання — паглядзі на яе твар, калі адчыняеш дзверы. Магчыма, Дама Карнавалу ведала гэтую показку, бо, пакуль я круціў ключы ў замку, павярнулася да мяне спінай.

Яна зайшла першай, моўчкі дачакалася, калі я зачыню дзверы, і моўчкі ж зняла з мяне сурдут ды кафтан. Рухі яе былі рэзкія, як у матулі, што распранае перапэцканае дзіцё. Пасля па яе плячах прабегла хваля — яна скінула сваё мядовае паліто на падлогу і рушыла ў ванны пакой, не закрываючы за сабой дзвярэй. Адтуль ударыў гук вады і, каб я не падумаў нічога такога, данеслася шорганне волкай туалетнай паперай па тканіне.

Я прайшоў у пакой і пацікавіўся зместам шуфлядак у століках ля ложкаў. Хочаце даведацца, што думае гатэль пра сваіх гасцей, –– зазірніце туды. У гатэлі для спатканняў тут будуць пакінуты прэзерватывы ды інтымны гель, у гасцявым доме для круцялёў з дрэннай крэдытнай гісторыяй — нічога, у іканічным рэсорце для фотак у Instagram — Гідэонаўская Біблія, гід па горадзе, паходны швачны набор ды навошчаная шчотка для абутку.

У люксавым гатэлі Горада Святла швачнага набору, канечне ж, не прадугледжвалася, бо тут мусілі спыняцца джэнтльмены ў бездакорных касцюмах. Замест гіда па горадзе ў вялікай шуфлядзе ляжаў поўны набор карнавальных масак: Баўта, Каламбіна, Марэта, Гата, Вольта ды Dama di Venezia. Замест Гідэонаўскай Бібліі — вялікі зорны атлас, у які я з цікаўнасцю заглыбіўся, ажно пакуль груканне драўніны ў падлогу не паведаміла, што пасцірушкі скончаны.»

Віктар Марціновіч — беларускі пісьменнік, мастацтвазнаўца, журналіст. Нарадзіўся ў 1977 г. у Ашмянах, Гродзенская вобласць.
У 2001 г. скончыў аспірантуру БДУ, падрыхтаваў дысертацыю аб рэпрэзентацыі Віцебскага мастацкага авангарду ў газетных дыскурсах 1920-х гадоў. З 2002 г. — намеснік галоўнага рэдактара інфармацыйна-аналітычнага штотыднёвіка «Белгазета». З 2006 г. — выкладчык Еўрапейскага гуманітарнага ўніверсітэта (Вільня).
Першы раман на рускай мове, «Параноя», выдадзены ў 2009 годзе расейскім выдавецтвам «АСТ». Рэцэнзія In Darkest Belarus («У цёмнай Беларусі») на раман «Параноя», напісаная Цімаці Снайдэр, была апублікавана ў New York Review of Books 28 кастрычніка 2010 года.
У 2012 аўтар быў узнагароджаны літаратурнай прэміяй «Дэбют» ім. М. Багдановіча, у 2013 увайшоў у доўгі спіс расійскай прэміі «Нацбест», у 2014 — атрымаў прэмію (Encouragement Award) Еўрапейскага грамадства навуковай фантастыкі (European Science Fiction Society).
Раманы Марціновіча перакладаліся на ангельскую, нямецукю, фінскую, рускую мовы.