Нельга мяне пускаць у кніжныя крамы, не магу сысці адтуль без таго, каб не купіць нешта новае. Але звычайна я заранёў шукаю ў сеціве нейкія цікавыя навінкі, чытаю анатацыі і водгукі — і альбо замаўляю, альбо іду адразу ў краму набываць.
З “Сёстрамі” адбылося зусім не так. Зайшла я ў краму “Галіяфаў” — а там яны адразу насупраць уваходу. “Сёстры”. І менеджэрка крамы мне іх адразу параіла, бо я ня ведала, чаго хачу. І неяк усё сышлося, як у фільмах кажуць. Набыла раман, хаця нічога ні пра яго, ні пра аўтара, шчыра кажучы, дагэтуль ня чула. Аказалася, дарма.
Кнігу праглынула за некалькі вечароў. Мабыць, я бы і хутчэй скончыла яе чытаць, калі б ня трэба было на працу хадзіць. 🙂 Зараз даволі цікава аналізаваць свае пачуцці. З аднаго боку, не магу сказаць, што напісана вельмі эмацыянальна. Мабыць, ад гэтага яшчэ і страшней. Бо з абедзвюма сёстрамі нейкія жахі адно за адным адбываюцца — а напісана без яскравых эпітэтаў. Як быццам яны абедзве ўжо звыкліся з такім лёсам сваім і гэта своеасаблівая норма.
Ёсць над чым паразважаць. Бо і стасункі паміж бацькамі і дзецьмі, і Данбас, і любоў, і радасць, і гора, і псіхічнае здароўе, і сучасная Беларусь — на першы погляд можа падацца, што занадта шмат тэм для аднаго раману. Але ж гэта жыццё, яно менавіта такое, ніколі не пытае, ці зараз можаш яшчэ і гэта вытрымаць. Проста дае выпрабаванні, а ты тані або плыві.
Мікола, дзякуй Вам вялікі за гэты раман. Мне аж неяк няёмка, што раней я не цікавілася беларускімі сучаснікамі, здаецца, столькі часу згубіла, але ж Вы ўжо змянілі гэта для мяне: дома чакаюць яшчэ тры кнігі з “Галіяфаў”. 🙂 Ня думала, што мужчына здольны напісаць раман пра лёс жанчыны так. На працягу ўсёй кнігі ў мяне ні разу не з’явілася думка, маўляў, нацягнута, жанчына б так не сказала/не зрабіла… Неяк вельмі добра Вы разумееце жаночую псіхалёгію. 🙂
Вам жадаю творчых поспехаў, канешне, і натхнення, буду сачыць за Вашай творчасцю і чакаць новых кніг. Дзякуй!