Было, ёсьць, магло б быць… Калі Гедымін быў бы жывы, то я мог бы спытаць, куды ён запрапасьціў тую жанчыну — так ці інакш, яна не была духам, у ёй пульсавала крывя. Можа, цяпер сказаў бы. Тады маўчаў. Сілай выкінуў яе вон, яна выйшла занепакоеная і сумная, шчыра-шчыра засмучаная. Папялушка ў сукенцы прынцэсы, выкінутая з каралеўскага палацу. Гедымін, той чарнакрылы анёл, жорстка нас разлучыў. Яна ж была мая. Я сядзеў, адкінуты ў кут, зусім зьнішчаны. А яна паслухмяна сышла, кінуўшы на мяне поўны тугі позірк. Так і не сказала ні слова. Толькі паглядзела на мяне: ня толькі вачыма — і плячыма, і грудзьмі, і каленямі, і сваёй неверагоднай вагінай, чорнай дзіркай, якая сьвяціла праз усю вопратку, цягнула мяне ў сярэдзіну, пэўна, хочучы пагубіць. Нічога больш я і не хацеў — толькі загінуць у ёй. Прагнуў той саладжавай, вільготнай гібелі. Але Гедымін быў мацнейшы, замкнуў мяне на ключ, а вярнуўся ўжо адзін.
Крыніца